Asla sevmediğim birine "seni seviyorum" demedim. Yada asla birini severken karşılık beklemedim. Dostluğuma değer biçmedim. Sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim. Sevdiysem sonuna kadar gittim. Bitirdiysem öldürsede hasreti geriye dönmedim. Bazen çok kırıldım. Ama "hata insana mahsustur" dedim. Affettim af diledim. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim. Onlar belki saflıkla yargıladılar. Belkide içten içe sinsice güldüler. Ama aşık unutukları şuydu ben aldanmadım. Aldananlar her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar. Bir insan kaybının ne olduğunu bilmedikleri için kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için. Oysa ben hiç insan kaybetmedim . Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.. Affedilen vazgeçilendir, o affedildi çünkü ondan vazgeçildi....