hayatım acıyor, bulunduğum yer acıyor, kendimi bulabileceğim yer çoktandır acıyor… sadece yorgun değilim, gene hiç bilinmeyen bir sebepten dolayı bunalmış haldeyim. Çocukluğumun yitip gitmesi değil ağladığım, çocukluğum da dahil herşeyin yitip gitmesi. 

Rahatsızlık bedenimde değil, ruhundadır. Kendini durmadan sil baştan kurgulamaktan mahvoldum. Yüreğim, yabancı bir kitle gibi canımı yakıyor. Kendimden ne bekleyebilirim ki . Korkunç bir duyarlılığa sahip olan duyularım derin bir bilinç içinde duygularım var, yalnız beni yok eden keskin bir zihne, eğlenmemi sağlayan düşler kurma konusunda olağan dışı bir kapasiteye sahibim…

 cansız bir istek ve onu canlı bir çocuk gibi beşikte sallayan bir düşünce geziniyor içimde. Dünyada yalnızım, insanlar bana değmeden geçiyor yanımdan. Etrafımda havadan başka birşey yok kendimi o kadar tecrit hissediyorum ki, üzerindeki giyisi ile boşluğu bile algılıyorum. Gerçektende hissettiğim gibi miyim? Yoksa sadece öyle olduğunu mu sanıyorum ?

 Bazen günaydın demek bile gözümü korkutuyor, o kelimeyi yüksek sesle söylemek ayıpmış gibi sesim sönüveriyor. Var olmayan bir şehirin varoşlarıyım ben . Yazılmamış bir kitabın gereksiz yere uzatılmış yorumuyum, yüreğimin tam ortasında bir yorgunluk var. Asla olamadığım kişi beni üzüyor. Karamsar değilim, hüzünlüyüm…. Peki ama gerçekten yaşıyormuyum, yaşıyormuyuz? 

Hayatın ne olduğunu bilmeden yaşamak, yaşamak bu mudur? Şu küçücük dünyada herkes incitilmiş, isimsiz herkes yanlış yerde. Hayat bizi bir taş gibi fırlatır ve bizde bak nasıl hareket ediyorum diye bağırarak havada süzülürüz. 

Hayatta uyuyabilmekten daha büyük bir zevk tanımıyorum . Özgürlük .. yalnız kalabilmeye denir. İnsanlardan uzaklaşmayı biliyorsan onlara hiç bir muhtaçlığın, paraya ihtiyacın, sürüye uyma içgüdün, aşka, şana, şöhrete hevesin, yada merakın yoksa özgürsündür. Bunların hepsi yalnızlıktan ve sessizlikten beslenir. Yalnız yaşamıyorsan, doğuştan kölesin denektir. Yalan söylediğin zaman bir insanın gerçeğe ulaşma hakkını çalmış oluyorsun. 

Benim ruhum hayatımdan yoruldu. Bütün sevdiklerim beni karanlıkta unuttu.. hissetmek ne renktir acaba?  

Fernando Pessoa

Günesin o simsicak isiklarinin bütün benligimizi isitan o sarisi ile kalbimizi sevgi dolu bir kalp ile sarmalayan o kalbin kirmizisi iste.....diye kivirdim simdi de, bakalim ise yarayacak mi

Bu biraz hüzün dolu, sitem dolu yazina gelecek olursam da, oldu mu be simdi güzel isa diye sorasim geldi sana. Yillar boyu ekledigin o insana umut sacan, yasama enerjisi sacan, insan olarak dogru yolu bulmamizi, kendi huzurumuza yönlenmemizi, cevremizde ki sevdigimiz insanlara bir deniz feneri görevi misali yol göstermemizi hedefleyen, amaclayan onlarca yazina biraz ters düsmedi mi bu ekledigin Pessoa nin yazisi? Ne yapsak fayda yok, hayat bizi zaten tas gibi firlatiyor, oturup cay demleyelim, cekirdek citleyelim ve en temizi uyuyup gidelim, senelerimizi dolduralim...ciks, hic olmadi bu

Kimbilir belki ters köşe yapmak istedim  kesin bir hinlik düşünmüşümdür eklerken  

Duygularını her koşulda kaleme dökebilene saygım sonsuz fernando abimiz bencede gayet iyi yazmış çok hüzünlü olsada 

Simdi bir iki soru ile dessem mi acaba diyorum ama sorularim isine gelmeyecekleri icin, es gececegini gene tahmin ettigim icin, hic parmaklarimi kasmayayim diyorum