Günün birinde yolu bir dergâha düşen kendi halinde bir adam, dergâhta, bir
Mevlevi ile bir Bektaşi?nin sohbet ettiklerini görünce yanlarına yaklaşır.
Kendini tanıtır ve dergâhı merak ettiğini, nasıl zikir edildiğini izlemek için
geldiğini söyler.

 Erenler başlar adama çeşitli nasihatlerde bulunmaya,
her biri kendi yolunu mümkün olan en tatlı dille anlatmaya çalışır.Adam bir
yandan onları dinlerken, bir yandan da gözleri onların giysilerine
takılır.Mevlevi'nin giydiği kıyafette kollar o kadar geniş ve uzundur ki hem
içine üç kişinin birden kolu sığabilir, hem de uzun olduğu için yalnızca kolları
değil, elleri de kapatmaktadır.Bektaşi?nin kıyafetinde ise tam tersi bir durum
vardır.Elbisenin kolu daracıktır, neredeyse tene yapışmıştır; üstelik kısa
olduğu için, eller ta bileklere kadar açıktır.Bu duruma hayret eden adam,
sebebini öğrenmek ister. 

Büyük merakla, önce Mevlevi'ye
sorar:

 "Pirim, kıyafetinizin kolları neden o kadar geniş ve uzun; bunun
özel bir sebebi var mı?

" Mevlevi hiç beklemediği bu soru karşısında
oldukça şaşırır.İki kolunu da biraz yukarıya kaldırır, sonra ellerini
birleştirerek kollarını daire sekline getirir ve şöyle der:

 "Evet, özel
bir sebebi vardır. Çünkü biz insanların günahlarını, ayıplarını, kusurlarını
örteriz. Başkaları görmesin diye üzerini kapatırız.

" Yanıttan oldukça
hoşnut olan adam aynı merakla bu kez Bektaşi'ye döner:

 "Peki ya siz,
pirim" Sizin kıyafetinizin kolları neden bu kadar dar ve kısa?

 Siz
insanların günahları ve ayıplarını örtmez misiniz? Bektaşi kendi kollarına
bakar, birkaç saniyelik bir dalgınlıktan sonra gülümser ve adama bakarak şöyle
der: 

"Biz mi" Bizim geniş kıyafetlere ihtiyacımız yoktur. 


Çünkü biz insanların günahlarını ve kusurlarını
görmeyiz.

 ÖZETLE: Seveceksen öylece sev. Ne kusursuz insan ara, ne de
insanda kusur. Birincisini zaten bulamazsın, ikincisinde ise, bulduğun her
kusur, öğrendiğin her ayıp sahibini değil, seni çirkinleştirir. Her ikisi de
seni mutsuz eder. Birincisini bulamadığın için, ikincisini ise bulduğun için
mutsuz olursun?