hayat keşke kücükken düştügümüzde dizimizin yaraları kadar acıtsaydı gecerdi kabuk baglardı ama gecerdi,,, en büyük hobim o yaralar siyahlaşınca kendi ellerimle koparmaktı ,,,,tmm bir süre izi kalırdı kimin umurundaydı koşuyordum ya yine düşme korkusu olmadan ,, büyüdük artık dizlerimizi unuttuk kabuk soymayıda unuttuk daha başka daha büyük yaraları sarmaya başladık kabuk tutmayan iyileşmeyen ben neden büyüdümki dizimin yaraları bana yetiyordu ,,,
-----
Kırık bir sandalyeden farkı yoktur, kırılmış bir kalbin.. Çü