Unutma beni, unutma olur mu demiştin bir keresinde seninle kol kola yürürken o papatya kokulu patikada… Unutma beni… 
Kol kola ilerliyorduk seninle, bizi, birbirimizden ayırmadan hayat yoluna çıkarmasını arzuladığımız bu daracık mera yolunda… Bir ömür bir birimizin gözlerinde yaşatmayı arzuladığımız tutku ve sevdamız, kalbimizin en derinliklerinden adeta bir çağlayan misali fışkırarak coşturuyordu ruhumuzu… İçimizde kopan o karşı konulmaz fırtınaya tercümanlık yaparcasına sımsıkı sarılıyorduk birbirimize… Senin de için içine sığmıyor, ruhun, adeta patlamaya hazır volkan misali için için kaynıyordu… Her ne kadar heyecanını belli etmemeye çalışsan da gözlerindeki o telaşeden belliydi senin de sevda denilen o dipsiz kuyunun derinliklerinde boğulmamak için çırpındığın… Ve yine aşk denizinde kulaçlamaya başladığın… Belliydi kalbinin ücra köşelerinde sevgi kıvılcımlarının yavaş yavaş da olsa çakmaya başladığı… 
Ve ben, senin o güzel gözlerinde bütün bunları yaşarken, gül cemalinden aldığım ilhamla sımsıcacık, nazik kollarını sımsıkı kavramışken senden gelen bu ani, bir o kadar da sarsıcı cümleyle irkilmiştim: Unutma beni… Olur mu? Unutma… O anda, başımda esen sevda rüzgârları ve de aşk sersemliğiyle tam olarak okuyamamıştım bunları ifade etmekteki niyetini… Aldığın cevap da kısa ve netti: UNUTMAM…
…Ve bugün... ben seni unutmadım… Aynen söz verdiğim gibi onca olup bitenlere rağmen hala unutmadım… Senin, beni ve kalbimizin derinliklerinde büyüttüğümüz, yeni filizlenmiş sevdamızı boynu bükük, yarı yolda bırakarak terk etmene rağmen hala unutamadım… Zira ben, seni karşılıksız sevmiş, sana karşılıksız bağlanmıştım… Seni sadece sen olduğun için sevmiş, senin için kara sevdalara tutuşmuştum… İlk aşk heyecanını seninle yaşamış, ilk sevgi fırtınasına seninle tutulmuştum… Sana bu kadar sevdalı, bir o kadar da tutkuluyken beni, en ucuz sebeplerden dolayı terk ettiğini bilsem de… Nankörlüğün en alasını senin şahsında yaşayarak görmüş, acısını bütün sinemde derinden hissetmiş olsam da seni unutmadım… Onun için de artık, senin için bir anlam ifade etmeyeceğinin farkında da olsam, yine de senin, benim için ne kadar özel olduğunu, hep de öyle kalacağını haykırmak isterim bütün cihana… Zira benim, sana olan sevdam özel, tutkum özeldi… Benim nazarımda değerli olduğun için bunlara değerdin… Ancak, benim sana verdiğim değerin zerre miktarını sen kendine verebilseydin, benim sevdamın kıymetini o zaman daha iyi anlar, belki de incir çekirdeğini doldurmayacak nedenlerden dolayı sevdamızın akim kalmasına vesile olmazdın… 
Biliyorum şimdi benden uzaklardasın… Hem de çok uzaklarda… Belki de başka kollardasın… Başka sevdalara yelken açtın… Belki de sen beni ve benden istemiş olduğun bu isteğini bile çoktan unuttun… Belki de hepsi hayatının geçmiş, tozlu sayfaları arasında kaybolup gittiler… Ancak ben, seninle açtığım o bembeyaz, sevdamızın özel anılarıyla süslediğim değerli sayfayı hiç kapatmadım… Üzerine kazımış olduğum sevdamı ve de seni, hiç mi ama hiç unutmadım....