Sensizlik değil giderken bıraktığın, düpedüz bensizlik!

Senden sonra “biz” olmadı bir daha. Varlığımdan yokluğunu çıkarınca
geriye hiç kaldı. Ne peşinden koşabildim ne kendimde durabildim. Yine de
hiç kimseye vermedim, bana verdiğin acıyı.

Yaz soğuğunu
tanıdım senden sonra. Senden sonra, başka sonralar da oldu. Ama ben en
çok seni bekledim senden sonra. Ne kadar çoğalsam, hep bir kişi eksik
kaldı. Şimdi herkes biraz sen gibi ama kimse değil senin gibi…

KAHRAMAN TAZEOĞLU