ben elemde napervayım acılar var her daim
hafızam şekillendi böyle kaldım hep mülayim
tütünü ettim tayın ömrü zehir sayıp çekip sabır
gönlü yamaladım boynumu büktüm ağır
diliyordum ki mükafatım huzur gelip kalır
huzur sandıklarım hep sırtıma biner kahır
en büyük dertlerim olsaydı keşke bir kaç kadın
ölümün dizlerinde uyudum hem de çeyrek asır
vay arkadaş ben böyle üşür müydüm
bir parça yaşamak isteği en zorlu düşüm müydü
dürüstlük namerdin dünyasına göçüm müydü
yoksa bu varlığım gerçek değil izdüşüm müydü
düşünmüştüm hem de inanarak bir gün güneş doğar diye
şu gülmeyen yüzümden kederler kovar diye
en nihayetinde vazgeçmek kolay bişey
zaten her daim beklesen de inanmak solan bi renk